Аналз верша яна адна зямля вяко

Dating > Аналз верша яна адна зямля вяко

Download links: → Аналз верша яна адна зямля вяко → Аналз верша яна адна зямля вяко

Хоча паказаць сваім радзіму. У Глыбокім шыкоўны комплекс. Каб доля, як мак цвіце, зацвіла, Каб каханне расло, як пшанічка, Каб мілы мяне мой верна любіў I галубіў ў святліцы, як шчасце.

Будит старую сыночек - Позабавить словом хочет, Только слушать сил уж нету Болтовню пустую эту. Ад кіслых прысмак журавінавых Заплюшчыла сонца вочы. Отзывы могут оставлять только зарегистрированные пользователи со статусом не ниже музыканта, т. Яна асвечана дабравесцем, благаславеннем, бо маці — пачатак жыцця, ідэал працавітасці, сумлення і дабрыні, зберагальніца маральных каштоўнасцей, выпрацаваных чалавецтвам на працягу вякоў. Так пясьціў, так галубіў галубку, яе, Так цяпліў сваім сэрцам сірочым ёй грудзі, — Як і маці ня песьціць дзіцё — як спаўе, Як і вогнішча зьзябнутых грэці ня будзе! Прырода — маці кожнага чалавека. Бярэ ўрокі ў Глыбоцкім доме рамёстваў. Хочам там зрабіць капішча.

АГЛЯД ПОЛЯ Вялікі свет! Весна - 2 14. Цыбатай пагой жураўліпаю Імшарамі верасень крочыць. Аднойчы дзеці прыехалі на свята, а перайсці да бацькоў так і не змаглі.

Читать онлайн автора Вярцінскі Анатоль - RuLit - Страница 17 - Песнь одну день и ночь пусть играют Нам, сиротам, над миром тернистым.

Рыгор барадулін неруш РЫГОР БАРАДУЛІН НЕРУШ Неруш ранішні — роднае слова, Мне шукаць цябе, покуль гляджу, Пад зялёным крылом верасовак, Пад крысом і сьпякоты й дажджу. Слова, што як нарог для ратая, Як для ластаўкі — стромы вільчак, Ад якога на небе сьвітае, Ад якога ясьнее ў вачах. А пашчасьціць — натрапіцца неруш,— Зазьвіняць недзе промні наўзбоч. Неруш свой панясу я аберуч, Як сьлязіну з матуліных воч. Ад абразы, ад позірку злога, Шлях заблытаўшы для насланьня, Неруш ранішні — матчына слова, Мне, як бору, цябе засланяць! Начало формы Конец формы Заспаная раніца мжыстая, На фарбы і гукі скупая. Нібыта сцяжынаю мшыстаю, Прыціхлай зямлёю ступаеш. I вёдры прыглушана бразгаюць Каля адсырэлае студні, Лісцёваю дыхае брагаю, Пакутуе восень застудай. Цыбатай нагой жураўлінаю Імшарамі верасень крочыць. Ад кіслых прысмак журавінавых Заплюшчыла сонца вочы. I моцна жадаецца-верыцца, Што ўсё да паўдня праясніцца. Начало формы Конец формы Яна адна, Зямля вякоў, Адкуль Жыццё пачатак брала Шчырай верай. Здалёк відна Зямля бацькоў, Матуль, Дзе песня б'ецца Перапёлкай шэрай. У курганах, Што выраслі з былін, Спачылі З поля подзвігу ратаі. У туманах Тугі спрадвечны клін На гнёзды шчасця Выраі вяртае. Краса ўзышла Аднойчы назаўжды, Закрасавала ў душах I ў паглядах. Прамень святла, Струмень жывой вады Закаласіўся На ачахлых лядах. Світання сцяг Над цемрывам начы Расчырванеўся Радаснаю стомай, I на губах, Крамяна пахнучы, Застаўся яблык Ранішняй аскомай. На смерць ішлі За гэтую зямлю, За гэтую красу, За сцяг світання Сыны зямлі, Каб засланіць раллю, З якой нязломнасць Збажыною ўстане. Пакуль у нас Пяшчотаю матуль I рупнасцю бацькоў Сагрэты далі, Не посвіст куль, А галасы зязюль Лічыць гадоў чароды Не прысталі. Божа, паспагадай усім Божа, паспагадай усім, — I магутнаму, і слабому, I відушчаму, і сляпому, Каб у згодзе жылося ім. Божа, паспагадай усім, — Каб вайной не йшоў Брат на брата, Каб ржавела сякера ў ката, Каб вячэраю пахнуў дым. Божа, паспагадай усім, — Каб цяплелі пагляды людзкія, Каб у старца не кралі кія, Нічыіх не кралі радзім. Да любові, да чысціні, Да святла, да святога ўлоння, Усявышні, і заўтра і сёння Заблуканыя душы вярні! Пакуль жывеш, развітвайся з жыццём... Начало формы Конец формы Пакуль жывеш, развітвайся з жыццём Штогодна, штогадзінна, штохвілінна, Твой кожны дзень, Забраны забыццём, Лічы сваім найбольшым адкрыццём, Ты — з дрэва часу Кволая галіна. Штодня вядзі з самім сабою бой, Каб клопаты цябе не пахавалі, Жыві надзеяй, Мараю слабой, Што свет трымаецца Адным табой — З ракі ўсёзабыцця — намерам хвалі. Старайся не ў дзяльбе, А ў малацьбе, Каб вымалаціць з цемрачы праменне. Ляж зморшчынкай Ва ўсмешцы на ілбе, Каб недзе ўспомніла жыццё цябе, У незваротнай вечнасці — Імгненне.